SĘKOWA
województwo małopolskie, powiat gorlicki



(fot. Sylwia Piekarek - 2005)


(fot. Brygida Kicińska - 2005)


(fot. Andrzej Czyżewski - 2006)


(fot. Aleksander Gucwa - 2006)


(fot. Andrzej Czyżewski - 2006)


(fot. Ananke Sajdak - 2003)


(fot. Renata Nowińska - 2010)


(fot. Renata Nowińska - 2010)


(pocztówka z ok. 1915 r.)


(fot. Brygida Kicińska - 2005)


(fot. Andrzej Czyżewski - 2006)


(fot. Aleksander Gucwa - 2006)


(fot. Brygida Kicińska - 2012)


(fot. Brygida Kicińska - 2012)


(fot. Andrzej Wesół - 2007)


(reprodukcja - Ruiny Polski - Tadeusz Szydłowski - 1919)

Położenie. Wieś siedziba gminy, 5 km na pd. – wsch. od Gorlic.

Historia. Kościół p.w. Świętych Filipa i Jakuba Apostołów z p. XVI w. (około 1520 r.). W XVII w. dobudowano wieżę i podcienia. Odnowiony w 1819 r. i w k. XIX w. Mocno zniszczony w czasie I w. św. przez stacjonujące obok kościoła wojska austro – węgierskie, które wykorzystywały materiał drewniany do budowy okopów i na opał, a sam kościół na stajnię. Odbudowany w latach 1918 – 19 ze środków Władysława Długosza Senatora RP. Prace wykonał Franciszek Liszka pod kierownictwem prof. Stanisława Gabriela. Restaurowany w latach 1953 – 55 i 1972 r. Nagrodzony za wzorową konserwację przez organizację Europa Nostra w 1995 r., za remont w latach 1982 – 83. Uhonorowany pamiątkowym dyplomem w 1984 r. przez Ministra Sztuki za najlepiej użytkowany kościół zabytkowy. Wpisany na listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Naturalnego UNESCO w dniu 3 lipca 2003 r. Uważany za jeden z najładniejszych kościołów, wielokrotnie malowany przez wielu znanych artystów m.in. Stanisława Wyspiańskiego, Józefa Mehoffera, Włodzimierza Tetmajera, Teodora Axentowicza, Jan Sas Zubrzyckiego czy Kazimierza Skórewicza.

Budowa i wyposażenie. Kościół drewniany, jednonawowy konstrukcji zrębowej. Orientowany, zbudowany z drewna modrzewiowego w stylu późnogotyckim. Prezbiterium mniejsze od nawy, zamknięte trójbocznie z boczną zakrystią. Otoczony otwartymi szerokimi podcieniami, wspartymi na słupach z zastrzałami. Niska i szeroka wieża z pozorną izbicą od frontu, konstrukcji słupowej z otwartym przyziemiem. Zwieńczona kopulastym, blaszanym hełmem z latarnią. Stromy dach jednokalenicowy, kryty gontem z wydatnymi okapami z sześcioboczną wieżyczką na sygnaturkę z ostrosłupowym hełmem blaszanym z latarnią i krzyżem. Wewnątrz stropy płaskie z zaskrzynieniami w nawie. Dobrze zachowane 3 późnogotyckie portale (z oślim grzbietem) i obramienia okien. Posadzka z kamiennych płyt. Belka tęczowa z krucyfiksem barokowym z XVIII w. Chór muzyczny wsparty na dwóch słupach, o prostej linii parapetu. Zachowane w prezbiterium fragmenty polichromii z XVI w. W nawie figuralna polichromia neogotycka z 2 poł. XIX w. Ołtarz główny późnorenesansowy, polichromowany z p. XVII w. Ambona i dwa ołtarze boczne współczesne z 1955 r. Obraz Świętego Huberta – dar okolicznych myśliwych. Kamienna późnogotycka chrzcielnica z 1522 r. Stacje Męki Pańskiej neogotyckie z k. XIX w. Świątynia otoczona kamiennym murem z drewnianą bramą zwieńczoną gontowym dachem namiotowym.

Także warto zobaczyć. Murowany kościół z 1885 r.

Literatura. [7][14]

Strona główna